Ένα ποτήρι γαϊδουρινό γάλα, παρακαλώ

Στα Ιπποκρατικά κείμενα υπάρχουν αρκετές αναφορές για αυτό το γάλα, μια και ο Ιπποκράτης το συνιστούσε για διάφορες παθήσεις και ατυχήματα, από δαγκώματα φιδιών μέχρι  δυσεντερία. Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους χρησιμοποιήθηκε ως καλλυντικό, ενώ ο μύθος λέει ότι η Κλεοπάτρα μούλιαζε σε μια μπανιέρα γεμάτη με αυτό, για να ενισχύσει την ομορφιά της.

Με σύνθεση παρόμοια με αυτή του μητρικού γάλακτος, με χαμηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά, υψηλά επίπεδα σε ωμέγα 3 και 6, μεγάλη ποσότητα ασβεστίου και με το αντιβακτηριακό lysozeme παρόν, το γάλα της γαϊδουρίτσας αξίζει πολύ μεγαλύτερης προσοχής από αυτή που έχει.

Μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα τάιζε τα ορφανά μωρά, αυτά που το γάλα της μαμάς τους -και της γειτόνισσας ενίοτε- ήταν λιγοστό αλλά και τα άρρωστα παιδιά (ιδίως αυτά που έπασχαν από κοκκύτη).

Στην Ιταλία  δίνεται στα παιδιά που παρουσιάζουν αλλεργίες στις πρωτεΐνες του αγελαδινού γάλακτος, ως θεραπεία αλλά και ως υποκατάστατο του γάλακτος που δεν επιτρέπεται να πιουν.

Παρά το γεγονός ότι ο γάιδαρος έχει  σημαντικό ρόλο στην ελληνική παράδοση, δυστυχώς είναι και αυτός θύμα της απώλειας της βιοποικιλότητας και οι πληθυσμοί  του φθίνουν. Ωστόσο, το εμπόριο του γάλακτος του μπορεί να γίνει μια επικερδής επιχείρηση για έναν αγρότη, δεδομένης της υψηλής τιμής του. Σκεφτείτε μόνο ότι το πιο ακριβό τυρί στον κόσμο κοστίζει 1.350 δολάρια ανά κιλό και προέρχεται από το γάλα γαϊδουριών της Σερβίας.

Περισσότερα για τα ελληνικά γαϊδούρια και το γάλα τους μπορείτε να βρείτε στο «Saving Eeyore» της Τάνιας Κόλλια. Είναι ένα παλιό άρθρο, αλλά ακόμα ενδιαφέρον.