Μια γρήγορη και εύκολη μέθοδος για γάρο.

Δεν νομίζω ότι οι γείτονες μου είδαν με καλό μάτι την πήλινη λεκάνη με τα μικρά ψάρια και τα ψαροκέφαλα στην άλμη που λιαζόταν στην ταράτσα του σπιτιού μου  δυο καλοκαίρια. Ούτε τους ενδιέφερε το δικό μου ενδιαφέρον για το γάρο, το υγρό που προκύπτει μετά τη  δίμηνη ή τρίμηνη ζύμωση τους.
Δεν τους αδικώ… η μυρωδιά είναι εξαιρετικά δυσάρεστη, κυρίως τον πρώτο μήνα.
Δεν  είναι τυχαίο εξάλλου ότι τα αρχαία εργαστήρια παρασκευής γάρου βρίσκονταν έξω από κατοικημένες περιοχές.

Πάντως όταν τους πρόσφερα ένα μπουκαλάκι το δέχτηκαν ευγενικά… Αν και πιστεύω ότι  δεν το χρησιμοποίησαν, αντίθετα με την κοπέλα από την Ινδονησία που μένει απέναντί μου.  Αυτή γνώριζε ότι οι Ασιατικές σάλτσες που είναι αποτέλεσμα της ζύμωσης των ψαριών  – όταν χρησιμοποιούνται προσεκτικά-  ενισχύουν με ένα αξιοθαύμαστο τρόπο την γεύση των φαγητών. Το ίδιο ακριβώς κάνει και ο γάρος. Εδώ πρέπει να σας πω ότι οι αρχαίοι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και οι Βυζαντινοί τον χρησιμοποιούσαν σχεδόν παντού και όχι πάντα σε μικρή ποσότητα γιατί συχνά αντικαθιστούσε το αλάτι. ΄Αρα, ίσως ορισμένα φαγητά τους να είχαν ελαφρώς ψαρένια γεύση. Επίσης συχνά το χρησιμοποιούσαν σε πιο ορεκτικά μίγματα, αφού τον ανακάτευαν  με κρασί, ξίδι, πιπέρι, ελαιόλαδο ή νερό.

Αλλά

Αυτή τη φορά θα ακολουθήσω μια γρήγορη και καθόλου δύσοσμη μέθοδο.

Ολόκληροι γαύροι θα βράσουν με  ρίγανη σε άλμη μέχρι να γίνουν ένας πολτός. Σκέφτομαι να προσθέσω και λίγο γλυκό κρασί.  Μόλις περάσω το μίγμα  για κάμποσες φορές από ένα  τουλουπάνι θα έχω το πολύτιμο υγρό μου.

Είμαι πολύ περίεργη για τη γεύση του.

Φυσικά, θα πρέπει να το διατηρήσω στο ψυγείο, αφού θα είναι προϊόν βρασμού και όχι ζύμωσης.