Φτάσαμε σ’ αυτό το ουζερί ψάχνοντας για φαγητό κατά τη διάρκεια της ολιγόωρης επίσκεψης μας στην Ερέτρια. Η πόλη άδεια παρ’ ότι ήταν καθημερινή. «Φέτος είναι η χειρότερη χρονιά από τότε που ήρθα να μείνω μόνιμα εδώ, πριν δέκα χρόνια», μου είπε ένας ταξιτζής. Τα μεγάλα ξενοδοχεία κλειστά ή υπολειτουργούν και η πόλη φαίνεται σαν να έχει βυθιστεί σε μια ατέλειωτη ακινησία. Μία και μισή το μεσημέρι, τα καταστήματα άδεια και ελάχιστοι άνθρωποι κυκλοφορούσαν στους δρόμου. Όχι, δεν έφταιγε η ζέστη.
Κι όμως η πόλη είναι ένας γαλήνιος, ευχάριστος τόπος, ό,τι χρειάζεται για μερικές μέρες ξεκούρασης, σχεδόν μια ανάσα από την Αθήνα.
Έχει ωραίες θάλασσες,
λουλουδιασμένες αυλές που ξεφεύγουν από τους φράχτες και συνεχίζονται στα πεζοδρόμια,
ορατά αρχαία λείψανα, και ένα μικρό μουσείο με σημαντικά εκθέματα.
Τι κρίμα όμως, ο χώρος που στεγάζει τις τουαλέτες του μουσείου βρίσκεται σε άθλια κατάσταση, γεμάτος ρωγμές και ξεφλουδισμένα χρώματα, σαν να ανήκει σε κτίριο που πληγώθηκε πρόσφατα από σεισμό. Η δε τουαλέτα που προορίζεται για άτομα με κινητικά προβλήματα είναι κλειστή. Προσωπικά θα ντρεπόμουν να στείλω κόσμο εκεί μέσα… Και αν είναι θέμα χρημάτων- γιατί όντως ο πολιτισμός πάσχει από χρήματα- το πωλητήριο που θα μπορούσε να είναι πηγή εσόδων είναι ελλειπέστατο. Ακόμα και οι οδηγοί είναι κρυμμένοι πίσω από τους υπαλλήλους που κόβουν εισιτήρια. Ωστόσο το μικρό μουσείο έχει δυο σημαντικά πλεονεκτήματα: είναι σε άμεση γειτνίαση με τον αρχαιολογικό χώρο και έχει ένα από τους ωραιότερους αύλειους χώρους που έχω δει. Μα,για χαρείτε τον έστω κι από τη φωτογραφία!
Κλείνω τη μεγάλη παρένθεση και επιστρέφω στο φαγητό. Καθίσαμε λοιπόν στο ουζερί, δυο παιδιά κι εγώ. Λίγο αργότερα ήρθε άλλο ένα ζευγάρι. Όλοι κι όλοι πέντε πελάτες. Ωστόσο, το κορίτσι που ήρθε να μας πάρει παραγγελία είχε ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο… Υπάρχει καλύτερος τρόπος να σε προϊδεάσουν για το φαγητό από το να σε υποδέχονται με ζεστά χαμόγελα; Και μετά άρχισαν να έρχονται τα πιάτα: καλαμαράκια για τα παιδιά, μέσα σε τραγανή, ξανθιά κρούστα, φιλέτα σαρδέλας στη σχάρα, και κολοκυθοκεφτέδες, από τους νοστιμότερους που έχω δοκιμάσει~ το κολοκύθι ακόμα τραγανό στο εσωτερικό ενώ ροδέλες φρέσκου κρεμμυδιού διακρίνονταν στο εξωτερικό περίβλημα. Μα τι θαυμάσια αλληλουχία γεύσεων μέσα σε μια μπουκιά!! Ακολούθησαν πατάτες κομμένες στο χέρι και τηγανισμένες σε ελαιόλαδο. Απλές γεύσεις αλλά κάθε άλλο παρά απλοϊκές, μια κουζίνα που μπορεί να κάνει ευτυχισμένο κάθε Έλληνα ή ξένο επισκέπτη της πόλης.
Και τρεις παρατηρήσεις που δείχνουν το μέγεθος της περιποίησης.
1) Με θολωμένη την κρίση από την πείνα ζητήσαμε περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσαμε να φάμε. «Αχ όχι» μας είπε το κορίτσι » θα χορτάσετε με τα μισά και είναι κρίμα να πάει χαμένο τόσο φαγητό».
2) Όταν ήρθαν τα φρυγανισμένα ψωμάκια ραντισμένα με ελαιόλαδο και άφθονη καυτερή ρίγανη μου είπε ο γιος μου: «μαμά έχουν πολύ λάδι για μένα». Έμεινα έκπληκτη όταν είδα την κοπέλα να μας πλησιάζει μετά από λίγο με ένα δεύτερο πιάτο με μερικά ψωμάκια που είχαν ελάχιστο λάδι, » για να φάει και το παιδί».
3) Πάλι ο γιος μου ζήτησε λίγο τζατζίκι. «Δεν έχουμε τώρα αλλά θα πω στη μαμά μου να φτιάξει ένα πιατάκι για τον μικρό.» Παρά τις διαμαρτυρίες μου, μέσα σε πέντε λεπτά έφτασε το τζατζίκι του Ορφέα. Με τις συγγνώμες της περιποιήτριας μας γιατί δεν είχε τραβήξει το άρωμά του.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά θα συνέβαιναν αν το κατάστημα ήταν γεμάτο κόσμο. Σε κάθε περίπτωση όμως δείχνουν κάτι από το ήθος της οικογένειας που είναι ιδιοκτήτες αλλά και ασχολούνται προσωπικά με την ταβέρνα τους. Μπράβο στη χαρίεσσα θυγατέρα τόσο για την ευγένεια και την ταχύτητα να αντιλαμβάνεται τις επιθυμίες των πελατών της όσο και για τις παραινέσεις της να μην παρασυρθούμε από το περιττό. «Κρίμα να πάει χαμένο τόσο φαγητό», πόσο σοφά έθεσε την ιερή αξία του φαγητού πιο ψηλά από το άμεσο κέρδος της επιχείρησης! Και ανταποδίδω το γλυκό χαμόγελό της~ τι παρηγοριά σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς.
Εύγε και στη μαμά μαγείρισσα που συνδυάζει επιτυχώς και τις τρεις ιδιότητες ~ της ιδιοκτήτριας, της καλής μαγείρισσας και της μαμάς που κανακεύει.
Αν πάτε μια βόλτα προς την Ερέτρια μην παραλείψετε να τους επισκεφτείτε: Ρούμπη Ευαγγελία, Αμ. Αρτέμιδος ~ Ερέτρια (Όχι, η ανάρτηση δεν είναι διαφημιστική. Οι άνθρωποι ούτε ξέρουν ότι έγραψα γι’ αυτούς).
Θα μου πείτε, παραμονή εκλογών, ίσως των πιο σημαντικών της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, γράφω ένα post για το φαγητό; Μα για σκεφτείτε πόσο σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει το φαγητό στην προσπάθεια διεξόδου από την κρίση. Ας μην αφήσουμε λοιπόν να γίνει μια πικρή ιστορία, όπως συμβαίνει με ό.τι άλλο έχει σχέση με τον πολιτισμό.
HISTORY OF GREEK FOOD 